Thaise eilanden, Maleisie en t heerlijke Myanmar
Door: Mike
Blijf op de hoogte en volg Mike
29 Januari 2014 | Maleisië, Langkawi Islands
Mingalaba! M'n vorige verhaal eindigde in Bangkok, wat alweer zo'n anderhalve maand geleden is. Sindsdien ben ik naar de Thaise eilanden, Maleisie en Myanmar geweest, welke alle drie een totaal andere wereld zijn ondanks dat ze naast elkaar liggen.
Over de eilanden valt eigenlijk, ondanks dat ik er ruim twee weken heb gezeten, niet zo veel te vertellen aangezien bijna elke dag er volledig in het teken stond van chillen, strandhangen, uitgaan en brak zijn. Eerst ben ik 5 dagen naar Ko Phi Phi geweest, wat een klein maar heel erg mooi eiland is. Hier zijn we onder andere een dagje op een snorkeltour geweest (wat ook gelijk m'n meest actieve bezigheid is geweest op de eilanden) rond de eilandgroep, waarbij we ook nog even naar het eiland waar 'The Beach' is opgenomen zijn geweest. 's Avonds zijn we steeds naar een van de strandfeesten gegaan, na meestal te hebben ingedronken bij de Reggae Bar, waar toeristen een gratis bucket kunnen verdienen door een potje met elkaar te Muay Thai-boxen in de arena. Vrij grappig om te zien.
Na Phi Phi moest ik even de Maleisische grens over omdat mijn visum afliep. Na een bootrit van twee uur moest ik twee uur wachten op de aansluitende bus, waarna we bij de laatste grote stad in Thailand op een local busje met gigantische speakers en vol met scholieren werden gezet. Om half 9 kwamen we dan eindelijk bij het grensplaatsje aan, waar we er achter kwamen dat de grens tot 9 uur geopend was. Aangezien mijn visum die dag afliep wilde ik er dus graag die avond nog doorheen gaan en om 10 voor 9 kwamen we bij de grens aangelopen. Na een stempel uit Thailand te hebben ontvangen, bleek dat de Maleisische post nog een 500 meter verderop zat en dat we moesten gaan rennen.. niet echt fijn met twee zware backpacks op je rug en buik. Na iets voor 9-en de stempel in en gelijk weer uit Maleisie te hebben ontvangen, dacht ik dat het wel safe was om terug te lopen, en stuurde een Australier die dezelfde visa-run moest doen (maar zonder tassen) vooruit om de poort open te houden. Echter, eenmaal aangekomen bij de Thaise post zat de poort op slot en de sleutel was alweer verdwenen. Nu had ik me al neergelegd bij een nachtje slapen in niemandsland, maar gelukkig lieten de (hard lachende) Thaise officieren me over hun met prikkeldraad beschermde drie meter hoge hek heen klimmen, waarna ik alsnog m'n stempel terug in Thailand mocht ontvangen.
Hierna ben ik doorgegaan naar Ko Pha-Ngan, waar ik na een lange rit ook nog de laatste reguliere boot miste en de veel te trage nachtboot moest nemen. Aanvankelijk was het plan om daar een paar dagen te blijven tot de kerst, maar uiteindelijk ben ik er 11 dagen gebleven (tot na oud en nieuw) aangezien we gelijk een leuke grote groep hadden die ook lang bleven en het er veel te gezellig was =). Deze 10 avonden zijn we elke avond wel uitgegaan naar een van de vele feesten die er worden georganiseerd in de jungle, bij een zwembad of op het strand.. terugkomen in het licht was er meer de regel dan een uitzondering en veel spannende dingen zijn er overdag dan ook niet beleefd.
Na deze zwaaare weken was het tijd om Thailand te verlaten en ben ik samen met een Nederlander waar ik al een poos mee samen aan t reizen was naar Maleisie gegaan. Het verschil met Thailand is enorm, zo is het niet Buddhistisch maar Islamitisch en is het een stuk minder toeristisch. Ook is het een stuk ontwikkelder dan de rest van Azie. Maleisie zelf vond ik niet zo heel erg spannend, we zijn in het kleine weekje even naar Penang (waar ze het beste straatvoedsel van Azie hebben en bezig zijn de grootste tempel van Zuid Oost Azie te bouwen), de Cameron Highlands (korte trekking door de bergen) en Kuala Lumpur geweest, waar we nog een paar laatste biertjes hebben gedronken met een stel Engelsen waarmee we op Ko Pha-Ngan zaten.
Vanuit Kuala Lumpur ben ik samen met twee Nederlanders naar Myanmar gevlogen. Myanmar heeft pas sinds 2010 haar grenzen geopend voor toerisme en na het horen van verhalen van andere backpackers keek ik al een hele poos heel erg uit naar dit tripje. Na het landen in de tot 2006 nog hoofdstad en nog steeds veruit de grootste stad Yangon namen we een taxi naar het centrum. Nu rijdt men in Myanmar aan de rechterkant van de weg, maar omdat auto's voornamelijk uit linksrijdende landen als Thailand worden geimporteerd zitten alle sturen ook aan de rechterkant, waardoor inhalen een hele onderneming is met continu tegemoet komend verkeer dat ook de hele tijd naar links uitwijkt om te kijken of er iets aankomt. Als gevolg hiervan rijdt iedereen maar gewoon ergens op de weg en drukt de toeter in om elkaar te waarschuwen dat ze eraan komen..
Myanmar is verder bekend om haar honderdduizenden gouden paya's.. elke berg, grot, of stad en elk heuveltje of dorpje (of iets anders wat er ook maar enigszins toe doet) heeft er wel een paar. Het mooie aan 's avonds aankomen in een enorme stad als Yangon is dat deze paya's verlicht worden, wat een heel mooi aanzicht geeft. Helaas is de stad zelf verder niet zo fraai, het leven speelt zich volledig af op straat waardoor de hele stad er uitziet als een grote vuilnisbelt. De volgende dag hebben we de stad verder verkend door langs wat paya's te gaan en door wat lokale marktjes te lopen, waarna we aan het einde van de middag naar de Shwedagon Paya gingen. Dit is de grootste gouden paya ter wereld met een hoop kleinere paya's en temples eromheen dient tevens als het belangrijkste pelgrimsoord voor Burmese monniken en buddhisten.
Vanuit Yangon hebben we vervolgens de nachtbus gepakt richting Mandalay, waar we achter weer een vreemd verschijnsel kwamen: de bussen in Myanmar komen standaard midden in de nacht aan. Omdat we nog geen hostel hadden geboekt en geen zin hadden om midden in de nacht op zoek te moeten gaan, besloten we maar dat we gelijk door wilden reizen naar Hsipaw en werden we op een goederenbus gezet waar nog wel wat stoeltjes beschikbaar waren voor ons. Tijdens deze rit werd me meteen duidelijk hoe het zichtprobleem wordt opgelost in zulke bussen: er wordt gewoon een personeelslid extra ingezet die linksvoor gaat staan om zo de chauffeur te kunnen waarschuwen voor tegemoet komend verkeer.. creatieve manier van werkgelegenheid creeren.
Na een lange maar fraaie rit door de bergen kwamen we rond de middag dan eindelijk aan in Hsipaw. Hier hebben we 's middags even de buurt verkend waarbij we onder andere naar de lokale kermis zijn gegaan, waar we samen met wat 10 jarige monniken in de botsauto's hebben gezeten. Verder is er in dit dorpje niet zo veel te doen, de enige reden dat men hier naar toe gaat is om een trekking door de omgeving te doen, wat wij de dag erna dan ook hebben gedaan. Tijdens deze trekking zijn we langs wat boerendorpjes gewandeld waarbij we een kijkje in de huiskamers van de locals hebben mogen nemen (waar meestal moeders 10 uur per dag eentonig werk zitten te doen zoals bladsigaren vouwen of weven terwijl de mannen in de velden aan het werk zijn). Ook hebben we tig tirades over de Chinezen gekregen van onze guide, omdat de vergoeding die de Chinezen opeisen voor haar investeringen in onder andere de infrastructuur bij lange na niet in verhouding staan met de vernielingen die ze aanbrengen (door olie te pompen) en grondstoffen die ze afpakken (in de vorm van graan, mais, buffalo's, vruchtbare gronden etc). Nu is t oud nieuws natuurlijk dat de Chinezen niet echt lieverdjes zijn als het om handelen gaat, maar het was toch jammer om te zien hoe de lokale bevolking er zo onder lijdt.
Vanuit Hsipaw hebben we vervolgens de hobbeltrein (waarvan we later hoorden dat hij de dag erna was ontspoord, verbaast me niks) terug naar Mandalay gepakt, een andere voormalige hoofdstad waar we op de fiets de stad zijn wezen verkennen. Toen we even bij een monastery aan het kijken waren, werden we door een monnik uitgenodigd om even binnen te kijken bij de studeer/vergaderzaal van de monniken, waarna we een hapje eten kregen naast de grafkist van hun net overleden leider kregen.. vrij ongemakkelijk om mee te maken maar wel een heel erg mooie ervaring. Verder valt er niet zo veel te beleven in Mandalay en dus pakten we alweer snel de nachtbus naar het Inle Lake, waar we uiteraard weer midden in de nacht aankwamen. Na een paar uurtjes slaap te hebben gepakt op de grond van een bijkamertje van ons hostel stond er een kanootje op ons te wachten om ons rond te varen op het meer. Op dit meer zit het vol met vissers en een hoop marktjes, waar we allemaal net iets te vaak onze portemonnee hebben moeten trekken :p
In Inle Lake hebben we de benenwagen gepakt naar Kalaw, wat zo'n 55 kilometer verder op ligt in de bergen. Hier hebben we 3 dagen over gedaan en tussendoor hebben we een hoop teabreaks en lunchpauzes en twee overnachtingen bij gezinnetjes thuis gehad in enkele van de vele kleine dorpjes, waarbij we veel van het 'echte' Burmese leven mee hebben kunnen krijgen. Hoogtepuntje was toen we langs een kleuterschool liepen en er 30 gillende kinderen naar ons toe kwamen rennen en voor ons begonnen te zingen, het leek wel alsof we de eerste westerlingen waren die ze ooit gezien hadden. In Kalaw zelf is verder ook niets te beleven dus eenmaal daar aangekomen zijn we gelijk op de volgende nachtbus gestapt terug naar Mandalay (aankomsttijd half 4), van waaruit we direct met de boot naar Bagan zijn gegaan.
Bagan is de meest toeristische plek van Myanmar en is een gigantisch tempelcomplex gebouwd vanaf de 9e eeuw, enigszins vergelijkbaar met de Angkor tempel in Cambodia. Van de meer dan 10.000 tempels, allen gebouwd rond de 9e eeuw, zijn er dankzij een hoop aardbevingen nog een stuk of 2-3000 in goede staat over. Hier zijn we twee dagen rustig doorheen gefietst waarbij we onder andere vanaf een hoge tempel de zonsopgang hebben bekeken, wat een heel indrukwekkend uitzicht over de duizenden tempels gaf en hele fraaie plaatjes opleverde.
Na de volgende nachtbus (aankomsttijd half 5) en lokale bus kwamen we aan in Kinpun, basecamp voor een tripje naar Mt. Kyaiktiyo, waar een grote gouden steen miraculeus (niemand snapt hoe dat ding nog steeds staat na enkele aardbevingen) balanceert op een hoge berg. Vrij apart om te zien maar meer dan een grote gouden steen is het ook niet dus hier hadden we het ook alweer snel gezien, waarna ik doorging naar Hpa-An. Ook in en rondom Hpa-An staat het vol met indrukwekkende buddhistische monumenten. Zo is er een tuin met meer dan duizend levensgrote Buddha standbeelden (welke de wacht houden over een heilige berg waar weer enkele gouden paya's op staan) en zijn de grotten van enkele van de fraaie karststenen allen volledig volgebouwd met Buddha afbeeldingen en nog meer paya's.
Vanuit Hpa-An ben ik tot slot weer terug gegaan naar Yangon. Hier heb ik nog even een voetbalwedstrijd meegepakt (de topper tussen Yangon United FC en KBZ Bank, waarbij KBZ tegen alle verwachtingen in de beker pakte!) en wat laatste souvenirs heb gescoord. Vanuit Yangon heb ik de vlucht terug naar Kuala Lumpur en door naar Langkawi heb gepakt, waar ik nu eerst even een paar dagen aan het chillen ben op het eiland. Hierna is het plan om even in Kuala Lumpur te kijken hoe het Chinese nieuwe jaar gevierd gaat worden, waarna ik via de oude Nederlandse stad Melaka naar Singapore zal gaan. Helaas heeft het langer reizen dan gepland ook een klein nadeel (naast dat jullie mij langer moeten missen) en dat is dat er tussendoor even gestudeerd moet worden.. er staat over twee weken een GMAT op de planning en hierdoor zal ik de komende twee weken voornamelijk doorbrengen in bibliotheken en universiteiten. Verder ziet de planning er nog hetzelfde uit als sinds m'n vorige verhaal, alleen een paar weken Indonesie zijn ertussen geplakt na Singapore aangezien tickets naar Bali maar een kleine 40 euro zijn vanaf hier, dus why not ;)
Groetjes vanuit het warme Azie en tot over een maandje of twee (waarschijnlijk) =)
Over de eilanden valt eigenlijk, ondanks dat ik er ruim twee weken heb gezeten, niet zo veel te vertellen aangezien bijna elke dag er volledig in het teken stond van chillen, strandhangen, uitgaan en brak zijn. Eerst ben ik 5 dagen naar Ko Phi Phi geweest, wat een klein maar heel erg mooi eiland is. Hier zijn we onder andere een dagje op een snorkeltour geweest (wat ook gelijk m'n meest actieve bezigheid is geweest op de eilanden) rond de eilandgroep, waarbij we ook nog even naar het eiland waar 'The Beach' is opgenomen zijn geweest. 's Avonds zijn we steeds naar een van de strandfeesten gegaan, na meestal te hebben ingedronken bij de Reggae Bar, waar toeristen een gratis bucket kunnen verdienen door een potje met elkaar te Muay Thai-boxen in de arena. Vrij grappig om te zien.
Na Phi Phi moest ik even de Maleisische grens over omdat mijn visum afliep. Na een bootrit van twee uur moest ik twee uur wachten op de aansluitende bus, waarna we bij de laatste grote stad in Thailand op een local busje met gigantische speakers en vol met scholieren werden gezet. Om half 9 kwamen we dan eindelijk bij het grensplaatsje aan, waar we er achter kwamen dat de grens tot 9 uur geopend was. Aangezien mijn visum die dag afliep wilde ik er dus graag die avond nog doorheen gaan en om 10 voor 9 kwamen we bij de grens aangelopen. Na een stempel uit Thailand te hebben ontvangen, bleek dat de Maleisische post nog een 500 meter verderop zat en dat we moesten gaan rennen.. niet echt fijn met twee zware backpacks op je rug en buik. Na iets voor 9-en de stempel in en gelijk weer uit Maleisie te hebben ontvangen, dacht ik dat het wel safe was om terug te lopen, en stuurde een Australier die dezelfde visa-run moest doen (maar zonder tassen) vooruit om de poort open te houden. Echter, eenmaal aangekomen bij de Thaise post zat de poort op slot en de sleutel was alweer verdwenen. Nu had ik me al neergelegd bij een nachtje slapen in niemandsland, maar gelukkig lieten de (hard lachende) Thaise officieren me over hun met prikkeldraad beschermde drie meter hoge hek heen klimmen, waarna ik alsnog m'n stempel terug in Thailand mocht ontvangen.
Hierna ben ik doorgegaan naar Ko Pha-Ngan, waar ik na een lange rit ook nog de laatste reguliere boot miste en de veel te trage nachtboot moest nemen. Aanvankelijk was het plan om daar een paar dagen te blijven tot de kerst, maar uiteindelijk ben ik er 11 dagen gebleven (tot na oud en nieuw) aangezien we gelijk een leuke grote groep hadden die ook lang bleven en het er veel te gezellig was =). Deze 10 avonden zijn we elke avond wel uitgegaan naar een van de vele feesten die er worden georganiseerd in de jungle, bij een zwembad of op het strand.. terugkomen in het licht was er meer de regel dan een uitzondering en veel spannende dingen zijn er overdag dan ook niet beleefd.
Na deze zwaaare weken was het tijd om Thailand te verlaten en ben ik samen met een Nederlander waar ik al een poos mee samen aan t reizen was naar Maleisie gegaan. Het verschil met Thailand is enorm, zo is het niet Buddhistisch maar Islamitisch en is het een stuk minder toeristisch. Ook is het een stuk ontwikkelder dan de rest van Azie. Maleisie zelf vond ik niet zo heel erg spannend, we zijn in het kleine weekje even naar Penang (waar ze het beste straatvoedsel van Azie hebben en bezig zijn de grootste tempel van Zuid Oost Azie te bouwen), de Cameron Highlands (korte trekking door de bergen) en Kuala Lumpur geweest, waar we nog een paar laatste biertjes hebben gedronken met een stel Engelsen waarmee we op Ko Pha-Ngan zaten.
Vanuit Kuala Lumpur ben ik samen met twee Nederlanders naar Myanmar gevlogen. Myanmar heeft pas sinds 2010 haar grenzen geopend voor toerisme en na het horen van verhalen van andere backpackers keek ik al een hele poos heel erg uit naar dit tripje. Na het landen in de tot 2006 nog hoofdstad en nog steeds veruit de grootste stad Yangon namen we een taxi naar het centrum. Nu rijdt men in Myanmar aan de rechterkant van de weg, maar omdat auto's voornamelijk uit linksrijdende landen als Thailand worden geimporteerd zitten alle sturen ook aan de rechterkant, waardoor inhalen een hele onderneming is met continu tegemoet komend verkeer dat ook de hele tijd naar links uitwijkt om te kijken of er iets aankomt. Als gevolg hiervan rijdt iedereen maar gewoon ergens op de weg en drukt de toeter in om elkaar te waarschuwen dat ze eraan komen..
Myanmar is verder bekend om haar honderdduizenden gouden paya's.. elke berg, grot, of stad en elk heuveltje of dorpje (of iets anders wat er ook maar enigszins toe doet) heeft er wel een paar. Het mooie aan 's avonds aankomen in een enorme stad als Yangon is dat deze paya's verlicht worden, wat een heel mooi aanzicht geeft. Helaas is de stad zelf verder niet zo fraai, het leven speelt zich volledig af op straat waardoor de hele stad er uitziet als een grote vuilnisbelt. De volgende dag hebben we de stad verder verkend door langs wat paya's te gaan en door wat lokale marktjes te lopen, waarna we aan het einde van de middag naar de Shwedagon Paya gingen. Dit is de grootste gouden paya ter wereld met een hoop kleinere paya's en temples eromheen dient tevens als het belangrijkste pelgrimsoord voor Burmese monniken en buddhisten.
Vanuit Yangon hebben we vervolgens de nachtbus gepakt richting Mandalay, waar we achter weer een vreemd verschijnsel kwamen: de bussen in Myanmar komen standaard midden in de nacht aan. Omdat we nog geen hostel hadden geboekt en geen zin hadden om midden in de nacht op zoek te moeten gaan, besloten we maar dat we gelijk door wilden reizen naar Hsipaw en werden we op een goederenbus gezet waar nog wel wat stoeltjes beschikbaar waren voor ons. Tijdens deze rit werd me meteen duidelijk hoe het zichtprobleem wordt opgelost in zulke bussen: er wordt gewoon een personeelslid extra ingezet die linksvoor gaat staan om zo de chauffeur te kunnen waarschuwen voor tegemoet komend verkeer.. creatieve manier van werkgelegenheid creeren.
Na een lange maar fraaie rit door de bergen kwamen we rond de middag dan eindelijk aan in Hsipaw. Hier hebben we 's middags even de buurt verkend waarbij we onder andere naar de lokale kermis zijn gegaan, waar we samen met wat 10 jarige monniken in de botsauto's hebben gezeten. Verder is er in dit dorpje niet zo veel te doen, de enige reden dat men hier naar toe gaat is om een trekking door de omgeving te doen, wat wij de dag erna dan ook hebben gedaan. Tijdens deze trekking zijn we langs wat boerendorpjes gewandeld waarbij we een kijkje in de huiskamers van de locals hebben mogen nemen (waar meestal moeders 10 uur per dag eentonig werk zitten te doen zoals bladsigaren vouwen of weven terwijl de mannen in de velden aan het werk zijn). Ook hebben we tig tirades over de Chinezen gekregen van onze guide, omdat de vergoeding die de Chinezen opeisen voor haar investeringen in onder andere de infrastructuur bij lange na niet in verhouding staan met de vernielingen die ze aanbrengen (door olie te pompen) en grondstoffen die ze afpakken (in de vorm van graan, mais, buffalo's, vruchtbare gronden etc). Nu is t oud nieuws natuurlijk dat de Chinezen niet echt lieverdjes zijn als het om handelen gaat, maar het was toch jammer om te zien hoe de lokale bevolking er zo onder lijdt.
Vanuit Hsipaw hebben we vervolgens de hobbeltrein (waarvan we later hoorden dat hij de dag erna was ontspoord, verbaast me niks) terug naar Mandalay gepakt, een andere voormalige hoofdstad waar we op de fiets de stad zijn wezen verkennen. Toen we even bij een monastery aan het kijken waren, werden we door een monnik uitgenodigd om even binnen te kijken bij de studeer/vergaderzaal van de monniken, waarna we een hapje eten kregen naast de grafkist van hun net overleden leider kregen.. vrij ongemakkelijk om mee te maken maar wel een heel erg mooie ervaring. Verder valt er niet zo veel te beleven in Mandalay en dus pakten we alweer snel de nachtbus naar het Inle Lake, waar we uiteraard weer midden in de nacht aankwamen. Na een paar uurtjes slaap te hebben gepakt op de grond van een bijkamertje van ons hostel stond er een kanootje op ons te wachten om ons rond te varen op het meer. Op dit meer zit het vol met vissers en een hoop marktjes, waar we allemaal net iets te vaak onze portemonnee hebben moeten trekken :p
In Inle Lake hebben we de benenwagen gepakt naar Kalaw, wat zo'n 55 kilometer verder op ligt in de bergen. Hier hebben we 3 dagen over gedaan en tussendoor hebben we een hoop teabreaks en lunchpauzes en twee overnachtingen bij gezinnetjes thuis gehad in enkele van de vele kleine dorpjes, waarbij we veel van het 'echte' Burmese leven mee hebben kunnen krijgen. Hoogtepuntje was toen we langs een kleuterschool liepen en er 30 gillende kinderen naar ons toe kwamen rennen en voor ons begonnen te zingen, het leek wel alsof we de eerste westerlingen waren die ze ooit gezien hadden. In Kalaw zelf is verder ook niets te beleven dus eenmaal daar aangekomen zijn we gelijk op de volgende nachtbus gestapt terug naar Mandalay (aankomsttijd half 4), van waaruit we direct met de boot naar Bagan zijn gegaan.
Bagan is de meest toeristische plek van Myanmar en is een gigantisch tempelcomplex gebouwd vanaf de 9e eeuw, enigszins vergelijkbaar met de Angkor tempel in Cambodia. Van de meer dan 10.000 tempels, allen gebouwd rond de 9e eeuw, zijn er dankzij een hoop aardbevingen nog een stuk of 2-3000 in goede staat over. Hier zijn we twee dagen rustig doorheen gefietst waarbij we onder andere vanaf een hoge tempel de zonsopgang hebben bekeken, wat een heel indrukwekkend uitzicht over de duizenden tempels gaf en hele fraaie plaatjes opleverde.
Na de volgende nachtbus (aankomsttijd half 5) en lokale bus kwamen we aan in Kinpun, basecamp voor een tripje naar Mt. Kyaiktiyo, waar een grote gouden steen miraculeus (niemand snapt hoe dat ding nog steeds staat na enkele aardbevingen) balanceert op een hoge berg. Vrij apart om te zien maar meer dan een grote gouden steen is het ook niet dus hier hadden we het ook alweer snel gezien, waarna ik doorging naar Hpa-An. Ook in en rondom Hpa-An staat het vol met indrukwekkende buddhistische monumenten. Zo is er een tuin met meer dan duizend levensgrote Buddha standbeelden (welke de wacht houden over een heilige berg waar weer enkele gouden paya's op staan) en zijn de grotten van enkele van de fraaie karststenen allen volledig volgebouwd met Buddha afbeeldingen en nog meer paya's.
Vanuit Hpa-An ben ik tot slot weer terug gegaan naar Yangon. Hier heb ik nog even een voetbalwedstrijd meegepakt (de topper tussen Yangon United FC en KBZ Bank, waarbij KBZ tegen alle verwachtingen in de beker pakte!) en wat laatste souvenirs heb gescoord. Vanuit Yangon heb ik de vlucht terug naar Kuala Lumpur en door naar Langkawi heb gepakt, waar ik nu eerst even een paar dagen aan het chillen ben op het eiland. Hierna is het plan om even in Kuala Lumpur te kijken hoe het Chinese nieuwe jaar gevierd gaat worden, waarna ik via de oude Nederlandse stad Melaka naar Singapore zal gaan. Helaas heeft het langer reizen dan gepland ook een klein nadeel (naast dat jullie mij langer moeten missen) en dat is dat er tussendoor even gestudeerd moet worden.. er staat over twee weken een GMAT op de planning en hierdoor zal ik de komende twee weken voornamelijk doorbrengen in bibliotheken en universiteiten. Verder ziet de planning er nog hetzelfde uit als sinds m'n vorige verhaal, alleen een paar weken Indonesie zijn ertussen geplakt na Singapore aangezien tickets naar Bali maar een kleine 40 euro zijn vanaf hier, dus why not ;)
Groetjes vanuit het warme Azie en tot over een maandje of twee (waarschijnlijk) =)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
